Key Largo, Everglades City en Davenport
Door: Cees
Blijf op de hoogte en volg Cees
19 Oktober 2016 | Verenigde Staten, Davenport
16 oktober 2016, Claudia heeft toch nog een foto gemaakt van de Amerikaanse Youp dus die wordt hierbij gevoegd. Gisteren heeft Tom de 160 km lange rit gereden over de enige weg naar Key West, deze weg is twee baans en je mag niet harder dan maximaal 60 miles per uur zo’n 90 KM per uur. Hier leer je onthaasten, Maikel vond het helemaal niets en daarom mag hij vandaag de 160 km terugrijden. Veel verkeer de de 90 Km per uur halen we niet of nauwelijks daarbij komt dat de weg , zoals overal in Amerika kaarsrecht is. Na het ontbijt gaan we nog even een foto maken bij de bekende steen en omdat het vroeg is staat er nu geen rij van mensen. Snel de foto’s en dan op naar Flipper om daarna naar Everglades City te rijden voor de laatste hotelnacht. Dat is ook nog en ritje van 360 km. Iedereen is het wel over eens dat we blij zijn als we in Davenport aankomen en de koffers uit kunnen pakken. Maar nu eerst naar de dolfijnen, ik kan er niet meer onderuit ik moet het water in met de meisjes Tap. De dolfijnen zijn best wel groot als je zo dicht bij die dieren in het water ligt maar alles verloopt goed en de dolfijnen zijn A. goed afgericht en B. heel voorzichtig. Ik kan niet anders zeggen dat het heel bijzonder is/was. De huid is glad en de dolfijnen voelen warm aan (logisch het zijn zoogdieren) en om de 2 uur ontstaat er een nieuwe huis. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe de dolfijnen aanvoelen aan de ene kant als fluweel en aan de andere kant heel hard. Er zit wel heel veel kracht in de staart maar zoals al gezegd benaderen ze je heel voorzichtig en kijken je dan met de grote zwarte ogen heel trouw aan. Ik heb wat foto’s gevoegd van ons drieën. Na ca. 45 minuten is het voorbij en gaan we iets eten voor de volgende rit naar Everglades City. We komen aan in het dorp waar maar 540 mensen wonen en kunnen ondanks Tomtom het hotel lastig vinden. Na wat gezoek komen we aan en de kamers zijn prima. Na een korte duik in het zwembad gaan we iets eten. De afstand is maar 500 meter maar in dit stukje Everglades waar het na 19.00 uur donker is en het wemelt van de alligatoren is het niet verstandig om te gaan wandelen en dat doen we dan ook niet. Na het diner weer terug naar het hotel en morgenvroeg nog 1 keer vroeg opstaan om met een Airboat door de Everglaed te knallen om daarna naar Davenport te vetrekken. We hebben een combo genomen, dus met de Airboat, een hoog moerasvoertuig en een demonstratie met alligatoren. De Airboat is geweldig en Makel en Tom zitten voorin en genieten we zien meerdere alligatoren in de vrije natuur van zeer dichtbij. Daarna gaan we met een hoog moerasvoertuig en stukje rijden en zien ook veel andere dieren zoals herten en veel eekhoorns. Als laatste de demonstratie om daarna met een kleien alligator op de foto te staan. Als we dit allemaal hebben gedaan tanken we de bus nog een keer vol en gaan naar het huis van Henk. In Amerika heb je een par spelregel in het verkeer en dat is wel even wennen. Bijvoorbeeld de stoplichten hangen achter het kruispunt en je hebt dan de neiging om tot aan de stoplichten te rijden maar dan sta je wel midden op het kruispunt. Je mag bij rood licht als het verkeer het toelaat rechts afslaan ondanks het rode stoplicht. Bij een gelijkwaardig kruispunt mag degen die als eerste aankomt als eerste wegrijden en dan nr. 2 en dan nr. 3 etc, etc. Bij een stopbord moet je ok gewoon echt stil gaan staan ook als er geen verkeer in de buurt is. Kortom even wennen voor de mannen. Vandaag is Tom de BOB om te rijden en Jose en ik zitten achter de beide mannen. Tomtom laten we even roepen wat zij wil we overrulen haar en dat levert tijd winst op. Als we aankomen bij het huis en k de code van de voordeur heb ingedrukt gaat de deur niet open. Dat stemt de mens niet gelukkig en dat is niet de eerste keer dat ik een foutieve code heb ontvangen van Itrip. Ik heb nog een uitvlucht want aan de buitenmuur hangt een sleutelkluisje en daar heb ik ook de code van. Ik druk de code in en helaas de wandkluis gaat niet open. Ik krijg geen aanval van Gilles de la Tourette maar begin me nu wel op te winden dat het voor de 2e keer niet klopt. Ik bel maar eens met de manager van Itrip en ik krijg een heel andere code en verdomd de deur gaat open. De dames komen deze vakantie nog dus daar ga ik wel iets over roepen tegen hen dat dit echt de laatste keer is dat ik het huis niet in kan. We gaan naar binnen en het huis wordt verkent en de familie is verrast van de omvang en hoe het erbij staat. Gelukkig daarna kunnen de koffers worden uitgepakt. Nog even snel naar de supermarkt voor het ontbijt morgen en daarna naar het restaurant om te gaan eten. We liggen vroeg op bed maar we weten ook dat we morgenvroeg niet hoeven reizen. Tot zover 16 oktober 2016. Tot de volgende keer en de groetjes van ons allemaal